O bilingwizmie mówi się dużo, niekoniecznie rzeczy prawdziwe. Dlatego w dzisiejszym artykule postanowiliśmy zweryfikować mity na temat dwujęzyczności. Oto one:
1. Dwujęzyczność powoduje opóźnienia mowy.
FAŁSZ. Chociaż słownictwo dziecka dwujęzycznego w każdym z języków może być mniejsze niż średnia, to jego całkowite słownictwo (w obu językach) będzie co najmniej na takim samym poziomie jak jednojęzycznych dzieci. Dzieci dwujęzyczne mogą wypowiedzieć swoje pierwsze słowa nieco później niż jednojęzyczne, ale nadal w granicach normy wiekowej (8-15 miesięcy). Natomiast kiedy dzieci dwujęzyczne zaczynają tworzyć krótkie zdania, rozwijają gramatykę na podstawie tych samych wzorców i w takim samym czasie jak dzieci uczące się jednego języka. Sam bilingwizm nie powoduje opóźnienie w nauce języka i mowy. Dwujęzyczne dziecko, które wykazuje znaczne opóźnienia w mowie może mieć zaburzenia mowy i powinien udać się do logopedy.
2. Kiedy dzieci mieszają języki oznacza to, że są zdezorientowane i mają trudności z dwujęzycznością.
FAŁSZ. Używanie przez dzieci obu języków w jednym zdaniu lub podczas rozmowy jest nazywane z angielskiego „code mixing” lub „code switching”. Rodzice często obawiają się, że mieszanie języków przez ich dzieci jest znakiem opóźnień językowych bądź zdezorientowania, jest to jednak naturalny aspekt dwujęzyczności.
3. Osoba nie jest dwujęzyczna dopóki nie mówi biegle w obydwu językach.
FAŁSZ. Rzadkością są osoby, które są równie biegłe w obydwu językach. Większość osób dwujęzycznych posiada język dominujący. Najczęściej jest język społeczeństwa ,w którym się żyje. Język dominujący danej osoby może się zmienić pod wpływem różnych czynników takich jak: wiek, edukacja, zatrudnienie oraz życie prywatne.
4. Aby stać się dwujęzycznym człowiek musi nauczyć się drugiego języka we wczesnym okresie dzieciństwa.
FAŁSZ. Teoria „krytycznego okresu” sugeruje, że istnieje pewien czas (wczesne dzieciństwo), podczas którego najłatwiej jest nauczyć się drugiego języka. Jak się okazuje dzieci, które przyswajają jezyki we wczesnym dzieciństwie mają dużo lepszą wymowę i duża łatwiej przyswajają gramatykę niż dzieci starsze i osoby dorosłe.
Wielu naukowców podważa jednak teorię „krytycznego okresu” odnosząc się do przykładu takiego jak:
*starsze dzieci (szkoła podstawowa) okazały się mieć przewagę podczas nauki języka „szkolnego”. „Szkolny” język to przede wszystkim: specjalistyczne słownictwo, zasady gramatyki oraz umiejętności konwersacyjne niezbędne, aby zrozumieć i nauczyć się jeżyka w szkole. Jest to prawdopodobnie łatwiejsze dla starszych dzieci, ponieważ uczą się drugiego języka przez bardziej zaawansowane umiejętności poznawcze niż dzieci młodsze. Mają również większe doświadczenie z przyswajaniem wiedzy oraz literatury.
5. Rodzice powinni przyjąć postawę „jeden rodzic-jeden język”, gdy przystosowują swoje dziecko do dwujęzyczności.
FAŁSZ. Niektórzy rodzice decydują się na przyjęcie podejścia „jeden rodzic-jeden język”, w którym każdy rodzic mówi innym językiem do dziecka. Chociaż jest to jedna z opcji jednak nie ma dowodów na to, że jest to jedyny i najlepszy sposób, aby wychować dziecko dwujęzycznie. Rodzice nie powinni się martwić, jeśli oboje mówią swoim językiem ojczystym do dziecka czy też mieszają jeżyki, udowodnione zostało, że dzieci będą mieszać języki, niezależnie od podejścia rodziców. Rodzice powinni mówić do swoich dzieci w sposób, który jest wygodny i naturalny dla nich.
Autorem artykułu jest:
